مقایسه آزمایشگاهی ریزنشت دو نوع فیشور سیلانت آبدوست و متداول در شرایط آلودگی به بزاق

مقدمه: در چند دهه اخیر با معرفی فیشورسیلانت ها، یک روش کلینیکی موثر جهت پیشگیری از پوسیدگی شیارها در دسترس قرار گرفته است. از آنجایی که مطالعات محدودی در زمینه ی فیشورسیلانت هیدروفیل انجام گرفته، این مطالعه با هدف مقایسه ی آزمایشگاهی ریزنشت نوعی فیشورسیلانت هیدروفیل با یک فیشور سیلانت متداول در محیط ایزوله و آلوده به بزاق انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی تجربی-آزمایشگاهی،64 دندان مولر سوم کشیده شده ی فک پایین که فاقد پوسیدگی، پرکردگی و ترک بودند، انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. گروه های اول و دوم توسط فیشورسیلانت متداول clinpro به ترتیب در محیط ایزوله و آلوده به بزاق، نمونه های گروه های سوم و چهارم توسط فیشورسیلانت هیدروفیل smartseal&loc; به ترتیب در محیط ایزوله و محیط آلوده به بزاق تحت درمان قرار گرفتند. پس از انجام ترموسایکلینگ، نمونه های هر گروه بصورت جداگانه در محلول فوشین 5/0 درصد قرار گرفتند و سپس بصورت باکولینگوالی برش داده شدند. میزان ریزنشت نمونه ها بوسیله ی استریومیکروسکوپ با بزرگنمایی 24 برابر مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تحلیل داده ها از آزمون کروسکال-والیس و آزمون من-ویتنی استفاده شد ( 05/0=α). یافته ها: کمترین میانگین میزان ریزنشت در گروه 1 و بیشترین میانگین میزان ریزنشت در گروه 2 بود. از لحاظ آماری بین میزان ریزنشت گروه های 1و 3 (61/0 pvalue = ) و همچنین گروه های 2و 4 (84/0pvalue = ) اختلاف معنی داری وجود نداشت، در صورتی که بین گروه های 1و 2 (001/0p < ) و گروه های 3و 4 (001/0p < ) این اختلاف معنی دار بود. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه به نظر نمی رسد از نظر ریزنشت کاربرد فیشورسیلانت های هیدروفیل ارجحیتی بر فیشورسیلانت های هیدروفوب متداول داشته باشد.